Met twee collega’s zit ik thee te drinken op een kerkhof.
In het goede gezelschap van twee zeventigjarige Soedanese theeverkoopsters kijken we naar een paar honderd soefies of derwisjen die zich rond een graftombe verzamelen. Het is vijf uur ’s middags, de zon is fel en de harde wind blaast Saharazand in onze gezichten. Terwijl trommels en tamboerijnen een steeds opzwepender ritme spelen, drinken wij de mierzoete thee leeg om ons bij de menigte te voegen.
De tombe is die van Sheikh Hamed al Nil (een voormalig leider van de Qadiriyya-orde) en ervoor wordt dansend gebeden. Het middelpunt van de belangstelling wordt gevormd door een tiental kleurrijke soefiepriesters. Terwijl muzikanten een ritme slaan en het publiek klapt en zingt, fungeren de priesters als een soort dirigent-ceremoniemeesters. Sommigen van de priesters dragen groen met rode gewaden en dragen staffen, kralen en hoedjes. Anderen houden het bij de witte jellabiya die in Khartoum het straatbeeld domineert.
Dhikr heet dit ritueel. Door te dansen en te zingen, komt de danser in een soort trans waarin zijn hart dichter bij Allah komt. Aan de dans zelf wordt verschillend invulling gegeven. Sommigen tollen om hun as, anderen maken een soort stoomlocomotief-achtige beweging en weer anderen lopen ritmische rondjes of staan verdwaasd op hun plek.
Terwijl de zon ondergaat op het kerkhof, slenteren drie blanken verbaasd maar gefascineerd naar hun auto. Terug naar de ambassade, terug naar nu.
brunobraak.nl 
Je moet zulke short stories proberen te laten publiceren in een blad! Als je geen hoog aangeschreven mannen blad weet kan je zeker een meidenblad als de viva, of yes, proberen. Dit is echt leuk geschreven en je zou er andere mensen
– een groter publiek (misschien)- mee kunnen bereiken.
Ha Chana,
Bedankt voor je reactie en het compliment!
Het lijkt me erg leuk om gepubliceerd te worden maar ik twijfel of genoeg mensen echt geinteresseerd in Soedan. Aan de andere kant, het kan geen kwaad om het te proberen natuurlijk :).
Hoe gaat het met jou?
Bruno
Gaat goed hoor, druk met weinig doen (zoals altijd). Ga misschien je voorbeeld volgen en mezelf wat meer ontwikkelen 😉 Al ben ik bang dat het op een wat ander niveau zal gebeuren.
Wat betreft jouw verhalen denk ik juist dat je met zulke persoonlijke ervaringen wel mensen kan intrigeren.
Heel veel plezier en succes nog!
Wauw, wat een belevenis, om zo’n ritueel mee te maken!
Groetjes Shirin
Hey Bruno, vandaag lees ik voor het eerst je blog! Echt super, heb zin in het bijlezen wat ik tot nu toe heb gemist 🙂 Alle goeds in jullie Soedanese realiteit. De Leidse is een stuk minder spannend!
Dat klinkt een stuk minder karig dan de derwisjen die ik in Istanbul heb gezien! Ik vind het leuk dat je ‘columns’ informatief zijn in plaats van dat je ons verveeld met je dagelijkse beslommeringen in een ‘blog’. Zo geef jij je belevenissen echt een meerwaarde !
Bedankt, Aart! Mocht je speciale interesse in een thema hebben, ga ik graag op onderzoek uit. Hoe gaat het met jou?
Ha Bruno,
goed idee van Chana om je stukjes ergens aan te bieden. Soedan is steeds op zo’n andere manier in het nieuws geweest dat dit echt wat toevoegt. Zou het mogen van de ambassade? Iets voor NRC-Next of De Pers?
liefs Mieke